ÇANAKKALE’ DE MAHŞER

Karanlýkla ayazýn,
Ýmanla silahýn,
Karþý karþýya geldiði aný hatýrladýðýnda,
O koca yüreðiyle,
Göz yaþý dökerken sarýldýðým,
Ak sakallý dedem…
O aðlar ben göz yaþýný silerdim…
Döner, kendini tutamaz,
Hýçkýrýklarla…
Çanakkale der,
Atatürk’ü ve o asil milleti anlatýrdý…

Bomba sesleri arasýnda,
Kan gölüne döndü,
Gelibolu ile Conk bayýrý derdi…
Gencecik fidanlar,
Allah Allah, sesleriyle çýkarken siperden,
Ne olmuþ orada dediðimde,
Kollarýmdan tutar,
Baþlardý hýçkýrýklarla anlatmaya…

Süller’in sýrtý yere gelmez,
Uzun boylu,
Ama yüreði pek güreþçisi derlermiþ ona.

O zor günlerde ,
Ýki kardeþ düþmüþler ayný tabura…
O gün mermiler yaðarken gökten,
Sanki bir cehennem yaþanýyor,
Kan ve barut bir arada,
Ölüm yaðýyordu topraða derdi…

Hemen önünde vurulmuþ,
Þehit düþmüþ kardeþi Mustafa
Sen dedim;
Aðladý…Ben, diye devam etti…
Duramadým…. Sarýlamadým…
Atladým, üzerinden.
Durmak olmazdý…
Kucaðýma alýp,
Helalleþmek mümkün deðildi…
Çünkü;
Karþýmýzdaki çakallar,
Kan içmeye gelmiþti Anadolu’ya…

O günleri hatýrladýðýnda,
Beni kucaðýna alýr,
Bak yavrum derdi…
O Sarý saçlý, mavi gözlü kahraman,
Saati parçalanýp vurulduðunda,
Ben yanýndaydým.
Paþam, yaralýsýnýz, dediðimde,

Sus, demiþti, Sus…
Sakýn söylemeyin, Mehmetçiðe…

Durmayýn,
Dönmek yok,
Bayrak düþmesin yere…

Ve.. Devam ederdi;
Öyle zifiri ki karanlýk,
Göz gözü görmüyor…

Yorgundu, Mehmetcik.
Omuz omuza cephede,

Birbirimizi kaybettik…
Conk bayýrýndan geçerken
Sanki sel akýyordu diz boyu,
Aman yarabbi,
O neydi öyle,
Sanki kan basmýþtý, Gelibolu’yu…

Puslu gözlerle devam etti;
Herkes birbirini kaybetmiþti,
Zorla çýktým karþýya,
Yorgunluktan bitkin bir halde,
Tan yeri aðarýrken uyandým,
Dizlerim, kan revan içinde…

Yavrum dedi;
Anladým ki,
Gece yorgunluðunda,
Geçtiðimde,
Su deðil, kanmýþ akan…

Bazen öyle gamlý,
Öyle, dertliydi ki…

O yaþlý gözleri,
Al bayraðýn dalgalanýþý
Sevinç yumaðýna çevirirdi.

Bu al bayraðýn gölgesinde,
Genç ,yaþlý, kýz ,kýzan,
Denizli, Erzurum,Diyar-i Bekir, Van…
Her karýþýndan insan,
Yani…
Anadolu’nun harcý var, derdi…

Dede dedim;

Ne oldu kardeþin Mustafa’ya…
Aðladý, sildim göz yaþlarýný yeniden.
Oðul, dedi,
Þehitlerin, her biri Mustafa
Nereden bulacaksýn,
Topraða karýþmýþ,
Kol, bacak ve kafa…

Git, gör, gez oralarý,
Göreceksin kanla sulanmýþ topraðý…

Neden derdim, neden?
Ne iþi vardý Çanakkale’ de
Bizim mahremimize dalanlarýn…

Gülerdi;
Geçmiþte vardý,
O zaman da vardý,
Gelecekte de var olacak

Çünkü;
Onlarýn derdi,
Peygamberin övdüðü,
Türk ve Müslüman…
Onun için doymuyorlar,
Döküyorlar kan…

Ve…
Göz yaþlarýyla döner;

O gün, Yörük yoktu,
Kürt, Laz, Çerkez,Türkmen,
Hiç olmadý…
Yürekler gümbür, gümbür
Türk ve Müslüman diye atardý…

Oðul,
Bak mezar taþlarýna,
Sadece,
Ay yýldýzlý hilâl vardýr…
Aç yüreðin yeterse mezarý,
Her dal köküyle birlikte,
Kucak kucaða, sarýlmýþ
ALLAH’a yârdýr.

O topraklar ki,
Vatan, bayrak, din, devlet
Ve..Namus için,
Çelik, kan ve baruta karþý direnen,
PEYGAMBER’in övdüðü,
Bir milletin yattýðý,
Mezarlardýr…

MUSTAFA GÖKGÖZ. (HASRETLÝK- DENÝZLÝ 09/01/2011







Sosyal Medyada Paylaşın: