Karþýlýklý oturup,
birer fincan kahve içebilseydik.
Sadece biz olup,
bizce, sohbet ederdik…
Bitirince, falýna bakmamý isterdin.
Belki falýna bakamazdým ama
hayatým boyunca,
buðulu gözlerine bakabilirdim…
Sen de çocuk bakýþlarýnla süzülür,
susardýn…
Sonra sana korkma derdim.
‘Korkma !
Seni çevreleyen karanlýk,
kaybolduðun siyah gözlerimdir…’
Ve
biliyor musun ?
Belki de saklambaç oynardýk…
Þimdi,
keþkeler arasýnda,
birbirini kaybetmiþ iki sevgiliyiz !
Ýkimizde artýk kahve içmiyoruz…
Bu oyunu böyle oynamak istememiþtik…
________________________________
yaðmurun izi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.