ŞİVESİ BOZUKTUR YALNIZLIĞIMIZIN...

“Bir þiirde, bir satýr saklayabilir baþka bir satýrý
Nasýl ki bir kavþakta bir tren belki örter bir treni
...
Aþkta, baþka bir sitem saklayabilir bir sitem
ve küçük bir serzeniþte, koskoca bir þikayet gizlidir belki
Bir adaletsizlik bir baþkasýný saklayabilir-bir sömürgeci bir baþkasýný
Bangýr bangýr bir kýrmýzý üniforma bir tane, bir tane daha! ”

-Kenneth Koch-


/Her aþk bir býçaktýr ayrýlýklarýn bilediði
yeni bir hayat taze bir dramdýr!../

I
Aykýrý birer notaydýk isyankar þarkýlarda 
kan revan dillerde ýssýz kaldýk..
sýzýydýk, sýzlandýk! bir elvedanýn teninde 
riyakar sevgilerin kýyýsýnda yalan kaldýk.

Þairane bir kadýnýn üryan günahlarýnda, iliklerimize kadar yalnýzdýk
hayat zalimdi tutuþturdu ayrýlýklarý; yandýk ha yandýk
tutamadýk yollarý sonra yýllarý, özlemin kancasýnda derin bir ’off’ kaldýk!..

II

Sen suçlarýmýn ihbarcýsý...
hakkýmda çýkarýlan tutuklama kararýydýn
o yüzden polis raporlarýnda rehin aþkýmýz...

Sen türkülerimi demlediðim sabahlarýn efkarý
býçaklanmýþ günlerimden kalan þiir...

III

Okuma yazma bilmeyen entellektüel sürgünüyüm,
hiç kullanýlmamýþ coðrafyalarýn karanlýk geçmiþinde...

Terkimizde aðrýyan sözcükler
yollar uzun - kýsa ayrýlýklarda
böyle az insan, çok yalnýzlýklarda
az þiir, çok þairlerde...

Biz yokuþu kendimizin durmadan týrmandýðýmýz uzun soluklarla
biz kendimizin çýraðý ve ustasý kendimizin bu yama tutmayan hayatta

Kuþatmalarda kan lekeli þiirlerdik; 
infazlarda yitirdik mavilerimizi...
söküldük dikildiðimiz anlamlardan;
dikilmez artýk yýrtýlan sevincimiz...

Çürümüþ þehirlerde yaðmalardan artakalan yaralarýz biz
kimliði rehin býrakýlmýþ bir coðrafyanýn sürgünleriyiz
ezgileriyiz ayný türkülerin ve i mgeleriyiz içli þiirlerin...
ürkek adýmlarý devrik bir aþkýn.../ ayný kalbin çarpýntýlarýyýz
yalnýzlýklardan derlenmiþ þarkýlarýz biz...

Oysa, ayný türküleri çalan-
büyük bir orkestranýn farklý enstrümanlarýydýk
kim-
neden
ayýrmak
ister ki
bizi;

kim?..
IV

Eskimeyen ve aç bir canavardýr zaman,
takvimler habersiz, saatler þaþkýn kalýr
ve biz de ölür gideriz nefes almakta zorlandýðýmýz
ve týkandýðýmýz bu dünyadan
ardýmýzda intihar teorilerimiz kalýr...
ve insan haklarýndan habersiz derin yaralarým
Ahmed ARÝF’in þiirlerinde unuttuðum çocukluðum kalýr!..

Kusura bakmayýn;
üzerine kapandýðým kitaplar
size emzirdiðim için tenhalýðýmý
kendimi size bulaþtýrdýðým için...

V
Ýçe kapanan bir yumruk gibi içime kapandým
kalabalýklarýn çürümüþ yüzünde...
kabul edilmez satýr aralarýnda bir yýðýn küfürdü hayat...

Ýçe kapanan bir yumruk gibi içime kapandým
bir uzun yol otobüsünün camýna dayayarak baþýmý...

Ve dinlenme tesislerinde yokluðunu kanatan bir ses!

’Yanýnda gelmeyen var mý!..’
’yanýnda gelmeyen var mý?..’

Kimse bilmezdi oysa,
sensizliði içimde bir yara gibi taþýdýðýmý..

Sakladýðým bir ýrmaðýn sularýný utandýran mahçup yüzünde
kurþunlara çarptý sesim...
daha gelecek düþlerimi ve seni-
uzak bir taþra kentinde þivesi bozuk yalnýzlýðýma ekliyorum 
ve sana ekliyorum sicili bozuk ve çektikçe uzayan acýlarýmý!..
VI

Hep seni özlemekle gelip geçti acýtan günlerim, hep sana yanmakla
hep seni bekledim dilimin dönmediði türküler söyleyerek
hep uzaðýndan bakarak benim olmayan kavuþmalara...

(Bir sutyen gibi unutulurken aþklar kirli yataklarda!
yalnýzlýk sokulmasýn güzelliðine-
çünkü ’altýna imzasýný atacak kadar kim bilinçli ve doðru yaþadý ki?..’)

(Birdal ERDOÐMUÞ/2005)





Sosyal Medyada Paylaşın: