Öksüz yetim çocuklar, imrenerek bakarken,
Haram oldu yediðim, zevkini alamadým.
Yaðmurlarýn altýnda yýldýrýmlar çakarken,
Ben konforlu yuvamda, huzurlu olamadým.
Kimsesizdi yavrular, ölmüþtü anneleri
Sýðýnmak için yoktu, yatacak haneleri,
Ýlgiye muhtaçtýlar, tekti bahaneleri.
Býrakýp da onlarý,evimde kalamadým.
Bir tarafta lüks hayat, duyarsýz insanýmýz,
Kimseyi düþünmeyiz, hiç yoktur ihsanýmýz.
Vermeyiz zerresini,olsa da imkanýmýz.
Nereden kazanýrlar,Bir türlü bulamadým.
Hele bir bakýn þöyle,dengesi bozuk dünya.
Fakirin sofrasý boþ, gönlünde güzel hülya.
Güvenme zenginliðe,bir anda olur rüya,
Bunlarý düþünmekten,uykuya dalamadým.
Parasýyla övünür, çevresini unutur.
Zevke sefaya dalar, kendisini avutur.
Sevgi çiçeklerinin, her birini kurutur.
Böylesi insanlarla asla dost olamadým.
Ülkü Ahýska 6.Ocak.2011
Fondaki resim kendi çaliþmam.
(Doðu Karadeniz de bir dað köyü)