[1] Dev ölürken:
Vakit gece yarýsý, bakýþlar aðýrlaþmýþ
Etraftaki nesneler, âdetâ saðýrlaþmýþ
Sessiz o gecelerde, baþka bir hüzün saklý
Gündüzlerde bin iken, onda bir yüzün saklý
Günahkar âsi mazi, içinde bir kýrkayak
Keþkeler yýlan gibi ve kuyrukta çýngýrak
Isýrýnca ruhunu; sýzar gözden zehirler
Baþýna yaðar gökten, bahþiþ gibi ecirler
Dünya için diþledi, nankör beþer beþeri
Onu diþler kabirde, küçücük bir haþeri
[2]
Kanatlarýn altýnda, kuþun, o devi öldü
Caný çýkarken tenden, hep acý acý güldü
Güneþ daha doðmamýþ, ufuk hafif kýzýldý
O alnýna da nûrdan ,,Huve’l- Bâkî ‘’yazýldý
Kuþ, sýmsýký sarýldý, devine kanadýyla
Avunacaktý artýk, onun güzel yâdýyla
Saatlerce bekledi, kuþ, devinin baþýnda
Belki geri gelir ruh, umut ve telaþýnda
Ama gelmedi, gelmez! buradan çekip göçen
Gelse de ne bulur ki, haraptýr baðýn bahçen
[3]
Zâman varya bu zâman, silgi gibi siler hep
Ýster kýrmýzý olsun, kullandýðýn mürekkep
Azrâil alýr seni dünya denen mektepten
Sýnýf arkadaþlarýn, unutur seni hepten
Bir kapýdan çýkarsýn, amel karnen elinde
Deðiþmez artýk notlar, o vakt-i ecelinde
Eðer kýrýksa notlar, vay hâline tâlebe!
Arþýn iþte burdadýr, gitme uzak Haleb’e
Soner Çaðatay 5 Ocak 2011 / Wuppertal / Almanya [ /italik