Kendime acýyorum; fakat baðýramam ki...
Kalbimin diliyle de yardým çaðýramam ki...
Kalbimin her sesine, bedenim etten duvar
Gizli feryatlarýmý, duymuyor saðýr civar
Kendimle konuþuyor, kendimle gülüyorum
Bazen taþ gibi semsert, bazen çözülüyorum
Birgün yýkýlacak o, sesimin sâdâsýyla
Cam gibi kýrýlacak, kalbimin nidâsýyla
Ýçinde korlar olan, bir tandýrým topraktan
Yýllarýmý geçirdim, beynimi yakaraktan
Duygularým kabarýp, bir ekmek gibi piþer
Kalemimle çekerken, bazen dibine düþer
Nice duygularým da, küle döndü içimde
Yanan ruhlarý hala, bütün gece peþimde
Ýçimde Gûlyâbânî, gebermeyen efkârým
Ejderhalar yaratmak oldu fikirden kârým
Anlamýyor kadýnlar, düþenin bir hâlinden
Çekip giderler tutup, çocuðunun elinden
Kaderimiz benziyor, mütefekkir Dücâne!
Ýkimiz sevgiliye, emek verdik meccâne
Hiçbir þeye de yoktur, aslýnda meraklarý
Bütün dünyasý týrnak, ayna ve taraklarý
Hatta düþünmez bile, ben neyim ve de kimim?
Neye köleyim ya da nelere ben hâkimim?
Tezâtlar ve tezâtlar, alâmet-i fârikasý
Birden küsmek kadýnýn, ikinci hârikasý
Küstüðünde gelmeni, hep bekler týpýþ týpýþ
Git! diz çök! aman dile! Ve eteðine yapýþ
Þeydâ bülbül ne çekti, gülün nâz ve hârýndan
Dalýna hiç konmazdý, korkmasaydý mârýndan
Onlar aþk der, duygu der; fakat ölen erkektir
Aþk için ölmez kadýn; özünde çok ürkektir
Aþkýn o mâyesinde, bir cesâret pinhândýr
Cesâretsiz aþklar da, bir bârân-ý nisândýr
Âþýk bülbül gülbende, çýrpýnarak cân verdi
Maþûku beyaz güle, kanýndan da kan verdi
Maþûklarý içinse, hep âþýklar müntehir
Aþk kadýna þaraptýr, erkeðe gizli zehir
Soner Çaðatay 1 Ocak 2011 / Wuppertal / Almanya
Kelimeler:
Gülben: Gül dalý
Bârân: Yaðmur
Mâr: Yýlan