Alak(a)/Sevgi

Ayný topraktan gelen nefsleriz.
Balçýðýn süzülüp içinden
Duru bir öz yükseldi yerden
Allah ilmiyle var etti onu
Ete kemiðe,
Akýl, vicdan, iman, kalp koydu.

Silkindi insan
Baktý kendine
Bunca basit madde
Nasýl karmaþýk bir alem olmuþta
Alem içinde insan
Ýnsan içinde alem varmýþ.

Dolandý kendi içinde
Yerden, aþaðý olandan
Bir þeydi,
Caný vardý bir þey gibi.
O an düþündü,
Her þeyin etrafýnda döndüðü neydi?

Göðe yere,
Uçan kuþa,
Yerdeki menekþeye
Sordu kendini;
Ben kimim?
Neyim ki?
Sonunda yeniden toprak olmak mý
Hayat,
Üçbeþ günlük sürdüðüm saltanat.

O zaman göklerden bir nida geldi
Oku, Yaratan Rabbinin Adýyla
O insaný bir alaktan (sevgiden) yarattý
Oku, insana bilmediðini kalemle öðreten O’dur.

Bir anda aydýnlandý yüreði
Okuyordu artýk tüm evreni.
Her þey bir Allah etrafýnda dönerken
Kendinin tavaf aleminde yeri neydi?

Göðün yerin bir amacý vardý
Her þey Allah’ýn emrettiði
Þekliyle ibadet halinde varlýklar.
Dedi kendine ey insan:
Bir küçük çiçek
Koca bir galaksi,
Allah’ýn emrine tabi iken,
Amacýný bilirken
Senin bir amacýn yok mu?
Varlýk aleminde
Yürümek nereye kime?

Evet dedi
Ayaklarý yerde
Baþý göklerde olan vahyin,
Lafzýný/bedenini,
Manasýný/aklýný
Ve maksadýný/ruhunu
Gördü
Ve dedi:
Elhamdülillahi Rabbil Alemin
Her þey Alemlerin Rabbi Allah için.

(Aralýk 2010 Ýstanbul)

Sosyal Medyada Paylaşın: