Ey meçhul! Senin adýn kul. Dert verdi yaradan. Baþarmak derdi, kazanmak derdi. Bunlar senin kimyaný deðiþtirdi. Köpek oldun nefsine. Kapýlma boþ heveslere. Sor neden, niçin? Uzaklardan bakýldýðýnda, Bir zerresin. Heyhat gel gör ki: Karþýki daðlarý ben yarattým demektesin. Oysa insan denen meçhul, Bu dünya istikbali olmayan bir okul. Ýçine dön içine. Doðduðun ilk gün ki gibi, Þekil ver yüreðine. Mayan belli toprak. Her gün seni ister. Arsýz bir çocuk gibi. Sende zamaný gelince gideceksin. Hem de yalýnayak. Belki bir düðüne, Belki de yeniden alevlenecek bir ateþin külüne. Ey meçhul bitmez bu okul. Çünkü senin adýn kul.
30.12.2010 Orhan OYANIK ÇAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
orhanoyanik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.