Bir vesvesenin gece karanlýðýnda susmuþtu deniz
Gecenin gamlý buzlarý ayaklarýma serpiþirken
Ay bile matemlerin dans kostümü gibi simsiyahtý
Hava içimden bile soðuk benden bile berbat
Ey koca þehir ölü gibi uyuyor musunuz neredesiniz?
Sizlerde mi zarardasýnýz, ihanettesiniz...
Bir eleðe koysan, elesen
Hep ben dökülürdüm un ufak toz olmuþ bir halde
Kin tutmuþ zerrelerimle beraber
Üstte kalan yine yekpare ’þatafatlý’ bir sen!
Hatýrlarsýn
’sana bir þey olmasýn’ bu yeter demiþtim giderken
Sen yeminlerini sözlerle yýkarken
Duydum sonra...
B i r þ e y olmamýþ korktuðum kadar!
Sözünde durmuþsun!
Sadece
Ucunu öpücüklerle doldurduðum parmaðýnla
Üç imzalý bir deftere
Bir memur huzurunda, þahitlere eþlik kondurmuþsun!
Giderken bile seni götürdüðümü bilirken
Ya da kör çivileyen adýmlarým sen basarken
Baþkasýnýn deðil, benim adým yazardý karyolanýn baþucunda...
Her þeye raðmen hâlâ sen diyen
Sevmiþ, inanmýþ, gözlerle gülen
Bir resim bakardý deðil mi sana, komodininin üzerinden...
Ve bakýyorum þimdi, vicdanýn rahat deðil
Ýmkansýzlýk akýyor olasýlýk yýrtýðý belleðinden
Ki; safanýn seyrine piþman gözlerle bakmaktasýn
Sitemlerim, biliyorum canýný almakta
Dayan güzellik lafla ölünmüyor korkma
Piþmanlýk öyle bir ateþtir iþte
Küllendikçe yakmakta...
Demiþsin, týrnaklarým bitti yemekten
Üzüldüm!
Demek hasar sadece týrnaklarda!
Açlýk terbiye eder derler adamý
Ama korkma
Biçilen tarla güverir yeniden
Doluyu almayan boþa taþar nasýlsa!
Dayanmak zordur aslýnda bilirim
Yeþil yangýnlar kovayla sönmüyor deðil mi?
Siyah yutarsýn
Ama herkes mavi sanar
Nasýl buna bile zor dayanýlýyor deðil mi?
Geçer
G e ç i y o r
Hem, týrnaklar ciðere baðlý bile deðil!
Zordur
Büyüyen gözlere yürek akýntýsý
Üþütür öldürü
Hissetmekti hani bir ucu da sevmenin
Paylaþmak bazen acý gerçeði
Fendin payesi iki uçlu býçaktýr hani, kesmez koparýr
Aðdaya deðen cýlýz bir tüy bile zehirdir hani
Ki; sen kolumu kestin, can evimi
Týrnak acýsýna bile dayanamazken
Tahmin et bakalým kol acýsýna nasýl dayanýlýyor?
Týrnak uzuyor da, ya kol !..
(...Sefaret yangýný, yerini yadýrgayan düðmedir, emanet kollarda zamana baþkaldýran...
Hangi piþmanlýk kendini ifþa eder ki; özlemle geçmiþi avuçlamadan! Bir a k s i seda beynini tokatlamadan...
Zamanýn tozlu raflarý þahittir en çok sevdanýn koltuk deðneklerine, gün olur bir ömürdür,rafadan þuh bir sevince gün olur bir ömre bedeldir, zihnine kahpe bir sivilce d ü þ ü n c e ...)
TopraðýnSesi
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.