Ýlkokul yýllarý Masumiyetin çalýnmadýðý zamanlar Irmak adýnda bir kýz vardý Ben de Nehir
Oyun oynamanýn tadýna doyamadýðýmýz zamanlar Ebelemece oynardýk Elimi hep Irmak’ta unutur Boðulurdum
Dizlerimdeki yaralar tek sýkýntým Çok düþer Düþmeyi de sevmezdim Ebelemece oynardýk Oyun sevmeyi ve dokunmayý öðretirdi
Toprak bir okul bahçesi Çok sýk yaðmur yaðar Yaðmurlu günlerde oynamazdýk Ebelemece oyununu çamur yutardý Ben yarým kalýrdým Dizlerim yara
Okulun son günleri Her sabah olduðu gibi sýradayýz Dün gibi, dile kolay Üç yýldýr oynanmýþ bir Ebelemece oyunu vardý ortada Üç yýldýr biriktirilmiþ sevda
O uzundu Önümdeydi Ben bodur, arkada Omzuna dokunup Tam bir þey söyleyecektim ki Arkasýný döndü Ömrümün en uzun dönüþüydü Ömrümün en küçük zamanlarýnda Gözlerine bakýp Seni seviyorum, diye kulaðýna fýsýldadým Sus dedi, kimseye söyleme Ben de seni seviyorum
Ömrümün son masum günüydü
[ 03.08.2007 – b@ileys17 ]
Sosyal Medyada Paylaşın:
baileys17 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.