SEN YOKTUN İSTANBUL YOKTU

Sen yeþil gözlerinde kayýp oldugum,
Yudumladýgým þaraptaki son yudumum.
Ýþtigim sigarada aldýgým her nefes,
Sen olup içime doluyor.
Hatýrlarmýsýn bilmemki,
Eminönü balýkçýsýný,
Kalabalýkta seninle balýk ekmek yemek,
Zor yer bulmuþtuk.
Ve bir baþka tadý vardý, belkide acýkmýþtýk,
Ellerin elerimde Galatda yürürken,
Sen balýk tutanlara bakarken ben sana bakýyordum
Sanki hasret gideriyordum saçlarýna dokunarak.
Kalbini hisediyordum bir kuþ gibi,
Ne çok heyecan vardý ellerinde titriyordun.
Bir geminin güvertesinde bogaza dogru giderken,
Havada martýlarý izliyorduk berabar,
Sol yanýma sokulmuþtun iyice.
Karanlýk agýr agýr gelirken ellerin üþümüþtü,
Balýkçýlar sefere çýkýyordu ya allah diye.
Ve sevgililer gelecege ait ne varsa koymuþlardý,
Konuþuyorlardý sesli.
Hangi iskelede inmiþtik hatýrladýnmý,
Birer sýcak çaya yok demeden.
Rüya gibi düþ gibiydi
Uyanmasak uyartýlmasak demiþtik,
Yemin içmiþtik.
Gecenin karanlýgýnda gözlerin yýldýz gibiydi,
Mavi bir evrende parýldayan.
Bana bakan sesizce ama benimle konuþan.
Zaman bir çivi çakabilmek isterdim,
oldugu yerde kalsýn diye.
Seni ilk kez býrakýp dönüyordum,
Bir þey eksikti farkediyorum,
Ellerin yoktu,
gözlerin o iskelede kalmýþtý.
Ben gidiyordum,
Bir þey eksikti,
Sen yoktun.
Kýzkulesi yoktu Üsküdar yoktu.
Ben gidiyordum,
Bir þey eksikti,
Sen yoktun.
Ýstanbul yoktu...

ÞAÝR CENGÝZ YILMAZ Aralýk 2010

Sosyal Medyada Paylaşın: