Seni, hergece, uykudan önce, beynimden söküp, çýplak odamýn, çýplak duvarlarýna asýyorum. Duvar bana uzak, sen, daha uzak kalýyorsun. Kaygýyla duvarlara uzanýp, seni, usulca avuçlarýma alýyorum. Zeytin karasý gözlerine baka baka, uykuya dalýyorum.
Bir þafak vakti, sabah rüzgarýna takýlýp, açýk penceremden, odama süzülsen. Gözlerime bakýp, gülsen. Uzansam saçlarýna. Gülen dudaklarýna dokunsam. Sonra, Nazým’ýn sesi ile ’Hoþ geldin! .. Kadýným benim. Hoþ geldin! ’ desem. Þöyle bir gözlerine baksam. Zeytin karasý gözlerine, türküler yaksam. Türküler seni, türküler beni, türküler, ikimizi söyler, D u y u y o r m u s u n? ..
Þair Yolcu9901
Sosyal Medyada Paylaşın:
yolcu9901 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.