Seni seviyorum derken aşkla

Belki de hep vardýn,sen beni seviyordun,
Ta ki seninle tanýþýncaya kadar bilmezdim.
Yaþamak,yalnýzlýkla tanýþmak istiyordun,
Sonra seni sevdim,sen gibi,
Arada el oldun,kýrdýnda kalbimi.
Ama herþeye raðmen hayatta,
Sevdik biz birbirimizi çokça.
Her ne kadar zor da olsa,
Sevdirdim beni uzaktan uzaða.

Herþeyden önce tabiki inanmalýydým,
Ve öyle bir inandým ki varlýðýna;
Seni seviyorum derken aþkla,
Utandým bu kadar çok sevilmeye.
Bir anda kaným oldun,caným oldun.
Hiç de unutmadan dediðin gibi,
Belki de kaderdi bunlarýn hepsi.

Sana ben süprizler yapmak isterken,
Senden yanýt alamadým kaç zaman.
Sonra da sevdiðini kanýtlattýrmak için,
Uzunca affedemedim güzel kalbini.
Ta ki birkaç damla daha akýtýp,
Sevginin tertemiz havasýný koklarken,
Yeter nazlým dedim kendi kendime.

Ben sen hüzünlü kalbimle severken,
Tüm zorluklar ve engeller içinde,
Çaresizliðimle senden az sabýr bekledim.
Biliyorum caným,sevgini iyi biliyorum;
Bundan dolayý her ne kadar yansakta,
Ve üzsekte birbirimizi zaman zaman;
’Býrakmayalým ellerimizi hiçbir zaman!’


Sosyal Medyada Paylaşın: