Son mektup

Bu mektubu sana yazdýðýmý
bilmeden okuyacaksýn.
Bazen sýcak bir tebessüm,
Bazen de kaþlarýný çatacaksýn.
Ben bileceðim bir tek ben,
okurken yaptýðýn mimiklerini.
Saçlarýný savuruþlarýný,
gözlerini kýsmalarýný…
Bu ne sevgiymiþ yaþanan
Bu ne özlemmiþ diyeceksin.
Ýmreneceksin belki de
Kýskanacaksýn mektubun sahibini.
Okurken aþkýn korkunç sadeliðini,
kelimelerin kendi içindeki kýrýlganlýðýný,
ipten bir köprüden biraz ürkek,
biraz korkak ama kocaman bir yüreðin
geçmek istediðini göreceksin…
Yalnýzlýðýmý okuyacaksýn satýrlarda.
Biraz acýyacaksýn yok oluþlarýma!
Hiç farkýna varamayacak
Asla yanýmda olamayacaksýn!
Bu mektubu sana yazdýðýmý
bilmeden okuyacaksýn…
Kýrýlgan kelimelerle
kýrýlgan duygular dans edecek.
Seni nasýlda özlediðimi fark etmeden,
yalvarýþlarýmý hissetmeden,
bu aþkýn kahramaný olmak,
böyle bir aþk yaþamak
senin de böyle mektubun olsun isteyeceksin!
Sesim sana ulaþmasa da
ben sesleniyor olacaðým.
Tut ellerimden tut ki;
o ipten köprüden geçeyim.
Beni tut, her þeye raðmen…
Þimdi saçlarýný tekrar savur,
Gözlerin kýsýk kýsýk bak.
Kelimelerde kendini ara
satýrlarda bizi bul.
Bu mektubun noktasýnda bile sen varsýn!
Aslýnda bu aþkýnda,
Bu mektubunda kahramanýsýn!...








Sosyal Medyada Paylaşın: