Bir zamanlar kendi ormanýmda Zavallý bir týrtýldým Sundular küflü yapraklarý Yedim sorgusuzca Yosun tutmuþ su verdiler Ýçtim Belki yangýným söner ümidiyle
Yine sonbahar geldi sararmaya yüz tuttu yapraklar,üþüdü dallar güneþin feride azaldý, ayazlar artýk günün örtüsü
Bedenime birþeyler oluyor, ne ola ki acep sarýyor sýmsýký, unutmuþum tadýný belli ki yumuþacýk ipeksi bir dokunuþ tendeki
Buseler konuyor alnýma, sevgiyi hissediyor üþümüþ yüreðim ellerim ýsýnýyor, gözlerim gülüyor, kalbim yaramaz çocuk gibi sahi bana ne oluyor, alayýna küskünken, kimseye eyvallah etmezken nerden çýktý bu teslimiyet
Bembeyaz bir düþ , mis kokulu gül gibi sarýyor bütün benliðimi koza/m artýk hissetmiyorum karanlýðý, acýyý ve hüznü sahiplenmek bu olsa gerek sevdiðini
Ey pamuktan yumuþak, ipekten hassas koza/m varlýðýn bana en büyük hediye yüce mevladan seninle ipeðe dönüþtü tüm hislerim gözyaþlarým ise artýk gülüþlerim ...
Ýpek böceðine dönüþmek tek baþýna olmuyor haliyle ona birde ipek gibi yürekli KOZA gerekiyor...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nimet Vefa Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.