Aşk ve meşkten arîleşen gönlü nasıl ayan edeyim!

Yar…
Susmak geliyor içimden...
Temaþa ettiðim her sahnenin
Afakýmý yoran cenderesinden,
Ýþte benim dedirten
Halin vecdinden anlamayan
Gayesinden, nefsanîlik akýn ediyor
Kaçýyorum, korkuyorum
Ve utanýyorum medeniyet diye
Addedilen zilletin nefeslerinden

Sanki
Beynime kurþunlar sýkýlýyor...
Her canýn feryadýnda
Bir ölü topraðý bulunuyor, ne kadar
Aþkýn sessizliðini anlatýyor
Mahkûmiyetin akseden hicraný
Ruhumu kuþatýyor, esaret
Ýþte budur dedirtiyor
Dört duvar arasýnda kalmak
Mahkûmiyet deðildir,
Köleleþmek adýna nasýl bir felakettir

Hani
Nerede Kâbe’nin
Ruhundan iþitilmeyen o nida
Ne kadar ahu figan etsem de bitmeyen
Emellerim ne kadar tuhaf olan bir hülya
Ey arkadaþ duy sesimin figanýný,
Sana sesleniyorum derinlerde
Hissedilen aþkla merhaba
Ne yar ve ne de gönlümün havzasýna
Mütemadiyen yaðan
Kar sesleniyor hasretin firakýna

Her gün
Yeni düzenler ihdas ediliyor...
Ruhumun esareti kat be kat artarak
Devam ediyor, aþk
Nefesleri bir bir býrakýyor
Vecdime neler oldu, maslahatlar
Neden kalbin enginliðinde
Ve vefanýn ecrinde bulunmadý
Niçin aðlayan analar,
Mahzunlaþan nisalar þefkatin, hamiyetin,
Sürurun ahýnda buluþmadý

Yoksa aklým mý?
Karýþtý veya ahdim mi sarhoþlaþtý
Haince kurulan pusular,
Esrarýn desiselerinde
Kimleri gömmek için bekliyor bu kuyular
Ah uyuþturulan muratlar
Ve solgunlaþtýrýlan umutlar,
Sahibine ulaþ, hani dökülen onca yaþ
Ey aþka inanan, halini aþkýn
Demiyle besleyen ve ruhunu
Esarete vermeyen kalk yavaþ yavaþ

Mustafa Cilasun

Sosyal Medyada Paylaşın: