[ italik I
Yaþlanýyoruz an be an
Üstümüzde bunca libaslar varken
Hem yaðmurdan hem geçen zamandan…
Ya, baþýmýzda beliren aklara ne demeli?
Bakarken saçlarýmýza
Aynalarda tarumarlýk halimizi görürüz...
Çýkanlarý görürüz
Ömür merdivenlerinde
Çocuklar, gençler…
Kimileri de iniþte
Deðdi deðecek toprak!
“Ortasýnda durmaðý yok mu hayatýn?”
Toprak ana:
“Bir ömrün tekrarý yok” dedi
II
Bir aðacýn nazenin yapraklarýydýn
Çiçekler avucunda büyürken
Rüzgârla dans ederdin.
Yeþilken sevildin
Sararýrken düþtün dalýndan
Ve asi rüzgâr, kurudun diye
Seni alýp toz, dumanla karýþýk
Uçurumlara sürükledi!
Çarptýðýn her taþ “Yapraklar” diye inledi
Ve toprak ana:
“Mevsim sonbahardýr” dedi.
Z.D.Y / VAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.