Biraz İnsaf
“aðaç yaþken eðilir”
Pekala;
Kuru iken doðrulan aðaç gördünüz mü?
Bir deri bir kemik kalmýþ, morarmýþ elleriyle;
Su satan, simit satan,
Mendil var… diyerek kýsýk sesleriyle
Baðýrmaya çalýþan,
Yattýðý yer belirsiz,
Kimliksiz,
Sevgiye aç,
Ýstemeyerek bile olsa vereceðiniz sadakaya muhtaç
Gözlerinin feri kaybolmuþ çocuklarý gördükçe;
Vicdanýnýz varsa,
Sýzlar mý vicdanlarýnýz bu adaletsiz düzen sürdükçe.
Ey benim yaþken zorla eðdiðimiz narin,
Körpe, masum çocuklar;
Ellerinizdeki kirden, karadan utanmayýn
Utanmasý gereken siz deðilsiniz.
Aslýnda ellerinizin karasý bizim yüz karamýz.
Daha da ötesi kanayan vicdan yaramýz.
“Türküm, Doðruyum, Çalýþkaným, Yasam;
Küçüklerimi korumak” öyle mi?
Öyleyse;
“aðaç yaþken doðrulur”
Marifet eðmekte deðil,
Doðruluk erdemini kazýmak yüreklere
Eyvah… demeden önce;
Saçýmýzý baþýmýzý yolmadan,
Helal osun demeyi beklemeden kimseden
Çorbada tuzunuz olsun
Bir ýþýk yak yahut yakana yardýmcý ol
Göreceksin; bir gülen yüz, bir çift parlayan gözle
Karþýlýk bulursun verdiðin emeklere.
Çanakkale 03/12/2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.