DÜNYA KÜÇÜLDÜ GÖZÜMDE
DÜNYA KÜÇÜLDÜ GÖZÜMDE
Hüzün topluyorum Ýstanbul’un kaldýrýmlarýnda
Gecem ermeden güneþin sýcaklýðýna
Kaderime isyanlarýmý yüklüyorum
Sesiz ve derinden benliðim duyuyor beni birde sessizliðim
Alev oluyorum yakýyorum her tarafý
Yanan ben oluyorum yakan Ýstanbul geceleri
Sessizliðimi bozuyorum yalýn çýplak kaldýrýmlarda
Umuda koþmak istiyorum umut benden habersiz
Haykýrýþlarým kifayetsiz kalýyor yamacýma yanaþan acýlý gözlerde
Yutkunuyorum zehir zemberek sözlerle yitik oluyorum
Umutlarýmý okuyamýyorum bana bakan gözlerden
Dert oluyorum limansýz rotasýz gemi
Koca âlemde bir baþýma çýðlýklarýn arasýnda kalýyorum
Sesim kýslýyor nara ve haykýrýþlarýmla
Duyaným bakaným elini uzataným yok
Anýlarým canlanýyor yarým kalan beynimde yitik kalýyor benliðim
Dert yolcusu oldum gecem eriyor sabahýna
Mermiler sýkýyorum beynimin her hücresine
Ölmek geciyor benliðimi tanýyan beynimde
Tutunamýyorum Ýstanbul’un daracýk kaldýrýmlarýna
Nefesim yetmiyor soluk alamýyorum
Gözlerimin baktýðý her yerde kahpece tebesümleri
Gökyüzüne uçuþan þerefsizlikleri görüyorum
Titreyen benliðimi ýsýtmak için geçmiþime sarýlýyorum
Umutlarýmý yükledim beyaz güvercinin kanatlarýna
Yýkýlýp düþmemek için bu Ýstanbul’un kaldýrýmlarýna
Tutunmaya çalýþýyorum þerefsizlerin cirit attýðý bu meydanda
Ölüm þerbet olmuþ bir yudum alsam da
Ne fayda gayri bu yaþtan sonra yaþasam da
Derdim avare olmuþ benliðim ona esaret
Hücrem yüreðim olmuþ yüreðim sahipsiz
Tebessümler ihaneti anlatýr duru sade bakýþlarýn altýndan
Ýstanbul’ da yaþamýn haykýrýþlarýndayým
Koca dünyada bu baþý ucu belli olmayan
Karabalýðýn kesme keþin içerisinde
Bir baþýma yalnýz ve yürekten hastayým
Yaram derindir ne merhem alýr nede fitil tutar
Yolum ölümden öteye gidilecek mekândýr
Son bir tebesüme bakýlacak en güzel ihanettir
Dert katarlarý oldum sesiz yüreðimin çýðlýklarýnda
Sona doðru koþuyorum koþar adýmlarla
Korkmadan ardýma bakmadan baþýma gelecekleri hesaba katmadan
Son kurtuluþtur benim için Azraillin tebessüme
Yâ da zebaninin yüreðime üfleyeceði son nefes gibi
Tatlý bitiþtir fani ömrüme verilen nefesin son saniyeleri
Gidiyorum Ýstanbul’un daracýk sokaklarýndan
Hüznümü geride býrakacak hüznümün matemini kaldýracak kimsecikler yok
Umutlarýmý satýp ben gecenin karanlýðýnda sessiz sedasýz
Onurumla gidiyorum yarýnýmý aramadan
Yitik kalmýþ bir yaþamýn yürüyüþündeyim
Tut ki ölüm alnýmdan öper
Tut ki yaþanýlmýþlýðým hayal ve suniydi
Tut ki aldýðým nefes sadece bir rüya idi
Bir tek gerçeðim var geride kalan hayatýmý adadýðým üç goncam idi…
Onlar da yok ne bu günümde nede yarýnýmda
Yitik kodular beni bu koca Ýstanbul sokaðýnda
Ölümü özledim onlarý özlediðim kadar
Hayatý yaþayamadým onlara yaþatacaðým kadar…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.