Herþeye yapýþýyor, bu yumruk kadar kene
Büyüyor da büyüyor, içimdeki kan gölü
Geçerken biraz deðse, tefekkür dikenine
Þu dilimde açýyor, kalbimdeki kan gülü
Bazen de bataklýktýr; keskin kamýþlar büyür
Mor yusufçuklar uçar; gözyaþýmýn üstünde
Bazen rüzgâra derim, þu kamýþlara üfür!
Kalbimin sesi vardýr, inleyen fülütünde
Bir çöl gibi ýssýzdýr ve yanar güneþ gibi
Su için koþup gider, daðlarýn arkasýna
Bulamadan da ölür, çölde yatan leþ gibi
Bir karanfil býrakýr, Þeytân da yakasýna
Bilmeden kayýp düþtü, bir kuyunun içine
Su bulabilmek için, hayâlle kazar her gün
Çýkmak için, hiç sormaz, nasýl ile niçine?
Örümcek aðlarýndan, ipler örer hep üzgün
Dipte bir kervân bekler, iþte misâl-i Yusuf
Hýçkýrýðýn yankýsý, rûhuna sert bir tokat
Anlar ki koca hayat, hep husûf ile kusûf
Üzüntüsünden içi, kýrýþýr her gün kat kat
Taþ gibi yuvarlandý, bu kocaman deliðe
Belki de tâ uzaydan, düþen meteor taþý...
Bir bal sanýp yapýþtý, sinek gibi benliðe
Müteellih benlikse, nefsin vurduðu aþý
Fânîlik ve bâkîlik, arasýnda kör þaþý
Çâresizce kalmýþtýr, derenin ortasýnda
Ýçini hepten sarmýþ, sele gitme telaþý
Boðulur bir yeîsin, karanlýk noktasýnda
Nûh’un gemisi varmýþ, çoktan Cudi Dað’ýna
Kalb, sularýn altýnda, iki büklüm secdede
Günâh taþý baðlayýp, her iki ayaðýna
Attý kendini hemen, karanlýk bir gecede
Soner Çaðatay / 4 Aralýk 2010 /Wuppertal
Kelime:
Müteellih: Tanrýlaþmýþ