ne umutlar taþlardýk seninle
sen hep ýskalardýn
bense daha çocukken öldürdüm
o kýzýlcýk sapanla umutlarýmý
çocuktum bilmiyordum günah olduðunu
yaðmur sýzardý o ihtiyar kiremitlerden
damlalar þarký söylerdi tencerelerin içinde
ninni der uyurduk
sonra rüzgar kýskanç bir kuma gibi
yaðmura inat duvarlarý delerdi
yüreðimdeki son kibrit
çöpü ile yaktýðým mum sönmesin diye
siper olurduk
kimse görmedi bu yüzden gözyaþlarýmý
hep karanlýktý çünkü
bu yüzdendir güneþten korkar
gözyaþlarým
gece çýkan kan emici ucube
deðildirler aslýnda...
ertankorkuç
ikiaralýkikibinon