Yalnýzlýk hissedince canlanýr yüreðimde, Silinmiþ anýlarým, eski hatýralarým. Kýpýrdanýþ duyarak felçli sað bileðimde, Kalemime sarýlýr bir þeyler karalarým.
Yalnýzlýk “ yaþ” getirir, yaþ ise “ yumuþama” Derken çözülür bir, bir kalbimdeki karanlýk. Kendimce anlam alýr: “varolma” ve “yaþama” Manasýna kavuþur yüce kavram “insanlýk”
Ya terk ederse beni yalnýzlýðýn kederi, Tek tasam bu aklýmý karýþtýrýrda durur. Kafam arý kovaný; çatlar, yýrtýlýr deri, Sonunda beni alýp topluluða savurur. Sosyal Medyada Paylaşın:
zafer yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.