Ne vakit açacak şu bahar, ruhuma yağıyor kar!

Bir muþtunun niþanesiydi sanki fark ettiðim latiflik ve asudelik
Mütebessim bir hal içindeydi, süruru resmeden naif bir zarafetti
Edebin her halinde, lisan-ý kemaliyetin vecdinde sudur ediyordu
Onun refakatinde geçirdiðim heran kalbime zindelik zerkediyordu






Baþlýyordu anlatmaya o an suallerin mahcubiyetini aksettirerek
Sanki ben ne kadar malikim diyen feryadý sancýyla yudumlayarak
Bir insanýn bu kadar saf ve zarif olmasý karþýsýnda, utanýyordum
Yüzümün kýzardýðýný hissederek, sumak adýna çok savaþýyordum






Bir hitaba gerek duymadan, gözlerin týlsýmýnda manayý anlýyordu
Nedense farkettirmeden bir düþüncenin mecrasýnda yol alýyordum
Zihnimi kuþatan sualler, gönlüme düþen pervaneleri yokluyordum
Bu kadar uryanlaþan vecdi ve ihsanlaþan halete ibretle bakýyordum






Boðazýmýn kuruduðunun farkýndaydým, ya sabýr diye hayýflandým
Zahmet vermek istemiyordum ve o aný kalbime sürurla taþýyordum
Demek ki hala edebin adabýn çehresinden akseden aþký alkýþlýyordum
Ruhumun derinliklerinden hissettiðim hicraný, sürurla yaþýyordum






Ne kadar tensellik varsa, nefsimin bizarlýðý kalbimi hüzünle yoklasa
Ruhumun hicran damlalarý, mananýn hakikatiyle ve aþkla yoðrulsa
Hasretiyle þad olduðum elim teslimiyetim sevdanýn feyziyle buluþsa
Ne kadar bizarlýðým ve hüzün daðlarým varsa, aþk-ý baki onu kuþatsa






Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: