Firari çığlıklar kopar

serseri bir zaman çarpar ýslak kaldýrýmlarý
parke taþlarýn sýrtýnda büyür hasret
ay ýþýðýndan çaldým fecir naðmeleri
sükunetin ýssýz damýnda bekler
uzak iklimler sakinlerine daðýtýrken
sokak lambasýna tutunan umut
gülümse mesinden bile mahrum býraktý yüreðimi...

doðallýðýný kaybetti insan süreti
herbir þeyin üstünde sanal eðreti

ne kadar ter döker fabrika kýzý
sofraya kolay girmiyor fýrýndaki ekmek kokusu
umutlarýn tükendiði yerde yaþam dinmeyen sýzý...

"hayat bu iþte anne" diyor
on yaþýndaki bir kýz torun
çok þaþýrtan cevap derinden düþün!

"anlýyorum ciðerparem"
hayatýn sunduðu þekerin tadý sana mahoþ tu
þimdi tam idrak edemen
gördüðün o manzara kalbine kaostu...

ey umutlarýma siyahý giydiren tusunami
farzet hiç esmedin
hiç uðramadýn bu sokaða
yaþayarak ögrendim acý ile tebessümü
gençliðimin siyah beyaz gel- git düþleri
en zayýf anýnda bile maðrur
oturur kasým akþamlarýn yalnýzlýðý
içimde tuþlandý onca özlem
yüreðimde duydum mavi çýrpýnýþlarý...

bir daha
bir daha sev demiþ miydim
kýrýlgan eflatunlarý sahiplenirken
omirilik kemiðime oturan sonbahar
oyalar arý gibi hayalperest düþlerimi...

firari çýðlýklar kopar sinemin en ücra damarýnda
yanýlmalar olsa da hayatý sevmekten vazgeçmez
gözlerimden dökülür terli hüzünkär melodiler
sonra kireci beyaz yüreðimin odalarý
ve efkärlý tebessümler geçip gider
ömrümün uzak iklimler sokaðýndan...

Sosyal Medyada Paylaşın: