O ŞEHİR

O þehir
bizi sevmeden once
asit yaðmuruyla yýkamýþtý
güneþ kokan tenimizi.
Üstü yazýlý elbiseler giydirmiþti bize
Ýlk mektupta, reklam kokan bir edayla
iyi olduðumuzu yazdýrmýþtý annemize.
Dudaklarýmýzdaki izlerden evvel
parmak izlerimiz geçirilmiþti.
Kim vurdulu soruþturmalara.
Ona anne demiyorduk
Uykularýnda göðüslerinden
karbonmonoksit emziriyordu yetimhane çocuklarýna’
kýçýný eliyle silen sermaye köpekleri,
kokusunu katýyordu ürettikleri genel kullanýmlý oyuncaklarýna
biz bütün kitaplarda
rüyalarda
düþlerde
patikalarda
oyuncaklarýn tek kiþilik olduðunu
-sevgili gibi-
-anne gibi-
-melek gibi-
zannetmiþtk.
O þehir
ýþýltýlý gecelerin birinde
sarmaþ dolaþken biriyle
Saçma artýðý gerekçelerle
ikimizide yakalayan
cop sesli dilekçelerle
hesap soran
aðaçlarý tanýmayan
çiçekleri koklamayan
üniformalarýn elindeydi.
Oysa biz Arnavut kaldýrýmlarýný
yap boz zannediyorduk
o þehir
bize besleme gibi davranýyordu
anlamýyorduk.
Her sabah,
kýçý kalkýk bir saat dilimi
uykumuzdan yorganýmýzdan yataðýmýzdan
sistematik bir ereksiyon zevkiyle
bizi uyandýrarak
askýlarýndan uykusuzluk akan
belediye otobüslerinde
kýrmýzý ýþýklý duraklamalarda
ani frenlerle bedenlerimizi
birbirine çarparak
özür dilemeli silkinmelerimize
ne kahkahalar atýyordu bilseniz.


Altýnda uzandýðýmýz
ilk aðacýn gölgesinde
meteliðe kurþun atan cesaretlerle
en haklý
en suçsuz
en büyük ihanetlerle
alaþaðý ediyorduk
kirli zevklerini
Dalýndan düþen ilk yapraðýn
üstüne uzanarak
annemize uçuyorduk
küçük düþ molalarýnda
Onu solumuyorduk.



Sosyal Medyada Paylaşın: