Kalp, aşkın ülfetiyle şad olmayacaksa neye yarayacak!
Daldým yine hazanýn ince sýzýsýyla bedelleþmeye, sualler elverdikçe
Ýçim acýyor, yüreðim burkuluyor, aþikar olan o sessizliðin busesiyle
Hayrola dedim bu kez kendi kendime, yinemi hicran söylesene niye
Haklýydý ýssýz koylar hülyalar, sabýrla bekleyen acýtan umutlar yine
Açýlmalýydým açýk denizlere her ne kadar yüzmeyi bilen can isemde
Kederlenmek bu hali edebime, bahtýn nizamý söyle kimin tanziminde
Ey afakým, zihnimi mütemadiyen kurcalayan sancýlar, bu asilik niye
Ýnsan en mütekamil bir sanatýn icra sahnesindedir efkarlanmak kime
Ne dinlediðim ney, ne mýzrap vurdukça ahenkleþen uhteler, besteler
Þairin ruhundan sadýr olan kelimeler ve aþka ram olmuþtur o heceler
Gönül sevdanýn þadýndan, aþkýn titreten týnýsýndan muhabbet bekler
Ah uryanlaþan nefesler, hiç vazgeçilmeyecek addedilen, acý taraneler
Aþk, halin mecrasýnda demlenen ve vaktini bekleyen azameti hudadýr
Azim ve gayret niyet ile sevdalýdýr, nazarlar ne gamdýr ne bühtandýr
Ýnsan ancak nefesinin sahibine kul oldukça, en kalbi olan kurbanlýktýr
Özün sözüne delalet etmeyince, nefesin ayyaþ olacak aþký dilemedikçe
Ey sahibim, kifayetsiz secdelerimde zikrettiðim en kutsal hakikatim
Gönül kapýmý aç, kalbimi inþirahýnla donat kul olmak bir aþký sanat
Neyim varsa bu nefsim her ne kadar bir tarumarlýðý halime yaþatsada
Ne olur muhtaç olan kalbimi, senin sevgin ve aþkýndan uzaklaþtýrma
Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.