Sözlerle çok þey anlatýlýr. Ya sustuklarýmýzla... Bir ses yanký yapar; Ya surat asýlýr, Ya gülümser, Susar. Sustukça, Ýçinden gümbür gümbür Baðýran biri var.
Biz, susan tayfalar mýyýz? Yüzsüz, kimliksiz sayfalara Yazan bizler Nelere sustuk Susturulduk. Yok yok Nedir bizi susatan gerçek? Yoksa, bencil, kibirli Yalnýzlýðýmýz mý kör kuyulara atan? Yusuf deðiliz ki, Bir saray beklemiyor Bizi. Ne bileyim belki de Susuzluðumuz sevgiye, ilgiye Sevgiyle bakan gözlere.
Tamam anladým, dostum: Bunca kibirden duvarlar örerken Kalbimize, Bencilliðimizle Her sesi, Sandýk ki bize karþý. Neden hiç çýkmadýk Küçük hücremizden. Bu havuzu Okyanus mu sandýk. Dünya o kadar, Ýnsan alemini barýndýrýrken.
Haydi bir ufuk çiz kendine Yaklaþ yaklaþ Bu çizgi deðil Gördüðün en son çizgi Gün batmadan ulaþmak zor. Lakin hep ilerde olacak Senin en sevdiðin. Ufuk çizgin sen yaklaþtýkça Senden her zaman Uzaklaþacak.
(Kasým 2010 Ýstanbul)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Melik Haker Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.