Gecenin ýssýz karanlýðýnda küflenmiþ bir ormanda gözlerine mil çekilmiþ zavallý bir köleyim. Önümde dipsiz uçurumlar elimi tutmazsan düþerim ne olur yalnýz býrakma beni el ver bana hayat el ver.
Çocukluðumun mutlu çýðlýklarý paslanmýþ kuytu köþelerde bozkýrda bir ayak iziyim kimsenin görmediði. Geceleri karabasanlar görüyorum baðýrýyorum,sesimi duyan yok sen duy sesimi bari ses ver bana hayat ses ver.
Ben de mutlu olmak istiyorum gözlerimdeki titrek mum alevi yangýna dönüþmeden yýllarýn çürüttüðü bedenimden son yaprak düþmeden göçmen kuþlarýn telaþýyla umutlarým göçmeden bana da bir þans ver þans ver hayat þans ver.
NEVZAT ACAR-14/11/2010 Sosyal Medyada Paylaşın:
nevaca71 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.