Yamaç, solgun yüzünden bir bakýþ edinir bu geç saatlerde. Sana durmuþ kalbim çocukluk düþlerinin çemberinde mutludur. Bahçemizin yetiþkin dallarý sarmaþýklarýyla sarhoþ bu gül çaðýnda.
Tanyeri uyanýr göðüslerinin neminde, bu koku üç kez dolaþýr ovayý. Çalgýna dokunurum, orman uyanýr: yankýlar hep acemi kalmasý gereken sesi. Yamaç, solgun yüzünü geri ister, uyanmýþ orman çalgýný.
Gül çaðý: zamaný kargýþlayan dudak! Öl ve gömül bahçeme!
Düþ sonsuz açar... sen de!
Þerif Erginbay Sosyal Medyada Paylaşın:
Şerif Erginbay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.