Güneþ kayboldu
Geceler uzun artýk, gündüzler kara
Sular acý oldu
Gök bulandý dumana
Aþýmýza zehir kattýlar
Yaþamak zor
Eli kýlýçlý eþkýyalar yol kesiyor ovada
Þiþ cepli tiranlarsa angaranýn baþýnda
Ne yapsak
Ýnsanlýðýn baþý sað olsun
Sevgisiz kaldýk
Dayanmak zor
Umutsuzum diyorsun, hem de çaresiz
Zor diyorsun
Çok zor
Gözlerin dolu dolu
Aðlýyorsun
Kaçýyorsun köþe bucak
Saklanýyorsun
Biliyorsun ki devekuþusun
Çare mi
De o zaman
Cebi delikti babamýn, zengin deðildi
Çocuktum, þeker getirmedi
De o zaman
Lanet yel arkamdan esmedi
Estiði yere götürmedi
Düz deðildi yolum, yokuþ yukarýydým hep
Diz çöktüm, emekledim ama
Týrmanmak zor
Zor diyorsun
Zor be þair
Zor
O zaman dinle
Ne demiþti kardelen abla
Hatýrla
El ele tutuþamamak
Omuz omuza olamamak
Hele göz göze
Zor olan yalnýzlýktýr gülüm
Tek olmaktýr
Zor olan o
Rüzgara karþý yürümek
Zor deðil
Gel öyleyse
Ýki hýyar dilelim geniþ bir tabaða
Tuzlayalým, limonlayalým
Bir salkým üzüm, bir dilim peynir
Bir de ufak açalým masaya
Oturalým konuþalým
Zor deðil
Zor deðil topraðý elemek, suyu temizlemek
Kirlenmiþ havayý solunur etmek
El ele olmak zor deðil
Zor deðil omuz omuza vermek
Tirana diklenmek, haramiyle baþ etmek
Zor deðil
//Bir olur güçleniriz. Yaprak çýkarýr yeþeririz. Bakarsýn döngü deðiþir. Bakarsýn eðri düzleþir. Güneþ çýkar yeniden, günle gece eþitlenir. Gözyaþlarýmýz kurur bakarsýn. El çýrpar güleriz gene . Zor deðil…//
Tevfik Tekmen. Ekim/2010 *Lüleburgaz*