SON PERDE

Yoklugunda mum ýþýgýna döndüm yavaþ yavaþ,

Aydýnlatamýyorum etrafýmý eskisi gibi.

Her yer karanlýk kesiyor zifirinden.

Sokak lambalarý inadýna sarý yanýyor,

Seni düþlüyorum düþlerimde.

Yýkýk aksak bir gecede,

Yüzünü hayal meyal hatýrlýyorum,

Yýkýk bir duvar dibinde þafak atarken.



Sanki yýldýzlar küsmüþ ay kýrýlgan,

Ýnadýna üþütüyor bu rüzgar ellerimi.

Uzaktan bir geminin sirenleri çalýyor,

Çiseliyor üzerime yagmur taneleri.

Gözlerimde gözlerin var solgunda olsa,

Islanýyorum her gece bir duvar dibinde yanlýz.

Bir parkta sabahlýyorum kimsesiz,

Ve her gece sensiz bin kez ölüyorum..



Bilki çagýrýyorum o görünmeyen eceli,

Sana dokunmadan bana gelsin diye.

Bitirsin içimdeki özlemleri temelli,

Üþütmesin bedenimi poyraz rüzgarlarý,

Islatmasýn artýk saçlarýmý Kasým yagmurlarý.

Her gün biraz daha biterken umut ýþýgým,

Hep figirandý bu oyundaki rolüm

Kapansýn artýk son perdesi hayatýn..



Halbuki baþ rol istemiþtim hayattan,

Ýstemedi savurdu bir yol kenarýna.

O günden sonra kapanmakta biraz daha perdeler.

Biraz daha azalmakta mum ýþþýgýndaki alev,

Çökmekte karanlýklar biraz daha acýmasýzca,

Ogittigin gün kapanmýþtý aslýnda perde,

Sönmüþtü mum ýþýgýndaki alev,

Geri dönsenmi: Ne yazarki filim bitti....

Þair Cengiz yýlmaz13 Kasým 2010






Sosyal Medyada Paylaşın: