Yeni doðmuþ bir bebeði cami avlusuna býraktýlar,
Sonra hiçbir þey olmamýþ gibi yoklara karýþtýlar,
Hayvanlar bile doðurduðu yavruya sahip çýkýyor,
Ýnsanlar bazen belirsiz bir kimliðe bürünüyor…
Ey gafil! Madem ki çocuk istemiyorsun, öyleyse,
Ne halt etmeye hamile kalýrsýn böyle bir devirde?
Dokuz ay boyunca karnýnda büyüyen neydi sence?
Ettiðin haltý mý anladýn yavrunun yüzünü görünce…
Ýnsanlarýn geldiði bu zulüm beni çok korkutuyor,
Küçücük yavruya kýyan anne dehþete düþürüyor,
Yavrusunu öpmeye bile kýyamayan bir anne olarak,
Dehþete düþüyorum, geleceðe güvenim sarsýlýyor…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.