ölüm kokuyor bedenim
o kadar
sevda katlettim ki
ve gözlerim
ceset mavi bir gece
bir kadýn çiziyorum
þimdilerde
gölge tutmaz duvarlara
sen hala bekaretine aðlarken
koltuktan bozma o divanda
ýrzýna geçiyorum
bütün þiirlerimin
kalemim bir tecavüzün
eþiðinde
bozdu bozacak zamanýn
kýzlýk zarýný
ve çare bilmez artýk
asarým bütün anýlarý
sessizce
bir yaðlý ilmek kalýr senden geriye
ertankorkuç
dörteylülikibinon
yaþamak yaþlanmayý beklemek midir
yaþamak
yoksa yaþamak yaþlanmadan yaþanacaklarý yaþamak mýdýr?