Çocukken kumdan kaleler yapar, Dalgalar yýkmasýn diye nöbet tutardýk. Kar yaðardý,kardan adam yapar, Erimesin,Güneþ batsýn diye saat sayardýk. Ovalara,kýrlara up uzun yatar, Bulutlara bakýp masum hayaller kurardýk. Düðün,niþan oldumu babamýzýn elinden tutar, Kendimizi hemen çarpýþan arabaya atardýk. Anamýz bize ekmek arasý birþeyler yapar, Sokakta onu arkadaþlarla paylaþýrdýk. Aðaçlarýn tepelerine çýkar, En yükseðe oturmak için yarýþ yapardýk. Kaðýttan gemicikler yapar, Suda onlarla oyunlar oynardýk. Ama en çokta büyüklere bakar, Bir an önce büyümek için yol bakardýk. Bilmezdik hayatýn bu acý yanýný, Biz dünyayý hep oyun sanýrdýk. Bilmezdik yaþamýn çirkin oyunlarýný, Oyunu bizimkilerden ibaret sanýrdýk. Hiç suçumuz yok ama nerden bilelim, Çocukluk iþte... Sosyal Medyada Paylaşın:
MertGeyik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.