ilmek ilmek

Bir köþeye çekiliyorum yine,
her zamankinden biraz farklý,
sessiz, yalnýz, kuytu bir köþeye.
Iþýk girmeyen odamda,
geçmiþin kaybolan izlerini
bulmaya çalýþýyorum
Yaný baþýmda pencerem aralýk,
Bu akþam ay ýþýk vermez oldu
Rüzgâr senin silületini getiriyor bana
Bu yüzden tenime her deðiþin de
acýyor caným.
Bekli de bu yüzden acý çekmeyi seviyorum
zaman zaman.
Kalkýyorum penceremin yanýndan,
yavaþça perdeyi örtüyorum.
Sensizliðimden ötürü bir að boðuyor beni,
kendimi dýþarýya atýyorum.
Þehrin karanlýk sokaklarýndan yürürken
Sokak lambalarý aydýnlatmýyor yolumu.
Ýçinde sen olan her þey bir bir karþýma çýkýyor.
Hiçbir þey ýsýtmýyor içimi
Donmuþ ellerimle dokunamýyorum özlemine.
Rüzgâr her estiðin de biraz daha açýlýyor yaralarým.
Ben biraz daha üþüyorum sensizliði her tattýðým da…..
Evet, acý veriyorsun bana.
Ve bu yüzden kalbim aðýrýyor çoðu zaman
Ben hep bu anlar da fark ediyorum
hayatýmda hiç gökkuþaðý olmadýðýný
Her þey ya gri, ya siyah,
Kimse hayatýnýn gri olmasýný istemezken,
Ben ömrümü griye boðmak istiyorum.
Çünkü grinin olmadýðý yerde,
siyah hâkim benim hayatým da.
Ve siyah ilmik ilmik öldürüyor beni
Karanlýðýn içinde dar bir sokaktan geçiyorum
ve hiç bitmeyecek gibi görünüyor bu uzun yol
Git gide kayboluyorum hayatýmýn boþluðun da..
Güneþin ne zaman doðacaðýný soruyorum kendime.
O zaman da ses yok,yanýt gelmiyor benden …
Gündüz YAVUZ..






Sosyal Medyada Paylaşın: