GÜL YÜZLÜM
Fidan olmuþ aðaç, dal budak salmýþ
Açýlmýþ gonca gül, güneþi bekler
Taþýyamaz beden, yük aðýr kalmýþ
Mis kokusu vardýr, kokulmak ister
Mecnunumdur derde, sevdim diyene
Akýyor bu gönül, buyur edene
Ýçi dýþý bir olur, sevebilene
Nelerini vermez, gülebilene
Paris’ten giyinmez, vardýr özeli
Erimez yine de, yakar güzeli
Tel olmuþ zülüfler, esmer güzeli
Elleri de pamuk, gözler sürmeli
Kaþlar çatýlsa da, gözleri güler
Ýçi kan aðlasa, duasýn diler
Neleri görürde, gözleri siler
Sevdi mi severde, sevgiyi bekler
Cebirin Defteri; 15; Ekim; 2010; Altýntaþ