Sorarým kendime þimdi. Hani,nerde o günler. Buðulu camlar arkasýnda sanki. Ondan kalan her izler.
Hayal,meyal hatýrlarým, Sekiz camlý pencere,perdesini. Almýþ demek son yazdýðým tebriði. Duvarda en sevdiðim kartlarým. Ve üzerinde teneke saksým.
Yan-yana kýsa bir yürüyüþ, Yoprak kokan yollarda. Bakýþlarým bir doðru çizdiginde Duymak isterdim,ýlýk sýcsklýðýný içimde.
Bu-muydu, Beyaz evin sonu,sevgimizin kaderi. Tabi bakamazsýn þimdi ýlýk ýlýk. Yarattýðýn mecnunla, Övünebilirsin artýk. Erzincan Çarþamba 04-10-1972 Sosyal Medyada Paylaşın:
erdal eriçyel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.