Acılı Yüreğim

Yalnýzým bu gece,
Anam, babam, kardeþim, eþim, dostum uykunun en derin dehlizlerindeyken...
Bir gökyüzündeki yýldýzlar var,
Birde ben varým gecenin karanlýðýnda, tabiatýn ortasýnda
Yalnýz....
Yüreðim isyanlarda çýðlýk çýðlýða,
’’Yeter, bitsin bu yaþadýðým kabus! ’’ diye sýzlanýyor
Ama
Onu teselli edecek ne bir söz söyleyebiliyorum, nede elimden birþey geliyor.
Bu sefer de geceye sesleniyor
Yýldýzlara sesleniyor yüreðim;
’’Eyyy gece, eyyy yýldýzlar! görmüyormusunuz halimi?
Neden yardým etmiyorsunuz bana?
Neden sesimi duymuyorsunuz?
Kurtarýn beni! ’’ diye yakarýyor zavallýcýk.
Onlarda duymuyor,
Ýçine kapanýyor yüreðim,
Köþeye çekilmiþ içli içli aðlýyor.
Bakýyorum ona uzaktan,
Çaresizlik içinde.
Oda bana bakýyor,
Görüyor gözlerimdeki acýyý,
Görüyor ve tanýyor o acýyý
Çünkü; çektiðim acý onun acýsý,
Sessizce aðlamaya devam ediyor yüreðim
Ve bende aðlýyorum
Bu sefer yalnýz býrakmýyorum yüreðimi,
Gözyaþlarýmýz birbirine karýþýrken.

Zehra Eryiðit
16.06.2010
Ýstanbul. Bir gece vakti...


Sosyal Medyada Paylaşın: