BİLMEDİĞİN FİRÜZE

Beni sen yaþadýn en güzel halimi belkide ;
ama senindi senin sayende gözlerimin içinin gülmesi.
Seninde her zerrem senin di sana en deðerlimi verdim
Yüreðimi verdim yüreðine
Sonra ellerine saçlarýmý uzattým okþamasýný bilen ellerine
Gözlerime baktýðýnda aðlayan gözlerinde buldum beni
Sarmaþ dolaþ gezemesekte sokaklarda
Görmesin diye babam bizi
Sarýlýrdý ruhum ruhuna rüyalarýmda hiç býrakmazdý
Yaðmur yaðardý seninleyken
El ele yetindiðimiz aþkýmýza renk katardý
Ýçimizin aðlamasýna benzetirdik
Ben sana ulaþma derdinde sense benden nasýl kopucaksýn derdindeydik
Bir þimþekle ilkilirdik içimizdeki kaybetme korkusuna
benzetirdik güm sesini .Çaresizliðe mahkumdur doðal afetler
aþkýmýzda doðal bir afetti..
Ne sen biliyordun beni nede ben seni yýllar sonra bir gün bir yerde yýldýrým aþký ömrümüzün anasý aðladý
Sana söyliyememiþtim ama ruhum ruhunla tanýþýktý
Sýrf bir gün çýkýp geldiðinde martýlar þarký söyliycek gökyüzünde .O gün içimdeki, yüreðimdeki ,ruhumdaki , bedenimdeki; seni getirdiðinde yaðmurlar aþkýndan sevdandan aldýðým hasreti özlemi satýrlara döküyorum
belkiyle tükettiðim þu ömrümde belki okursun diye yarattýðýn
firüze yi ....



Sosyal Medyada Paylaşın: