DUY BENİ GELİN ZEYNEP

Yine aylardan ekim
Tarihi yirmi yediyi vurdu
senin ardýndan gözlerime yaðýyorken yokluðun
gözpýnarlarý delinmiþ gökyüzü gibiyim
taþtým hark kanalardan küs denizlere
aðýrlamaz dalgalar beni ,aðýrlayamaz
kollarýnda isyaným çýrpýnýp durur
þöyle özgürce ,baðýra baðýra aðlayamam
yokluðunda alabora olmuþum be Zeynep’im

sonbahara yakýþýr belki de yokluklara
yaðmur yaðýyor su içinde çaresiz umutlarým
bir hayal defteri ýslanýr benimle beraber
sen susarken Zeynep vedan yakýlandý kulaklarýmda
cevap vermedim,ondandýr dilimin lal oluþu
kader kerpiçle ördü duygularýmý,çaðlayamam
nasýl da lalým, ecel fermanýna be Zeynep’im

hep derdim ki
hüzün bende nadas býrakmýþ sevinçlerimi
yarým kalmýþ düþlerini sahiplenmiþim
pembe patikler örmüþüm,
minik bir kýz çocuðuna
ve anne ninnileri doluþmuþ küçük odama
emanetler kutsaldýr elbet, düðleyemem
emanetin baþým gözüm üstüne be Zeynep’im

yýllar çok yaralarý açtý kapattý
bekli de ben öyle sanýyorum,kimbilir
bir ama misali aktým sütlü þafaklara
karanlýklar içinde görmedi kimseler senli düþlerimi
senin gidiþindi asýl benim yetimliðim,
elimden gelse,yakardým dünyayý,saðlayamam
biliyor musun çaresizliðimi be Zeynep’im

biz büyüdük, kalem tutuyoruz
mektuplar yazýyoruz,uçlarý bazen yanýk
bir tek senden cevap alamýyoruz
onun da yalaný hazýr
melekler konuþamaz sadece dinler diyorum
o yüzden yazdýðýmýz her mektup birikiyor bir kara kutudan
yüreðimi de yakacaðým ,kor alevlerde,söyleyemem
artýk gel bu caný, bizden al be Zeynep’im

dost olan dinlesin
kara yazgýmýn bedeli astý beni gül dalýna
oy ki oy,of ki of ,emanet bir anayým,yokluðunda
goncan açtý avuçlarýmda,þimdi
mis gibi kokuyor saçlarý,bebemin
baldan tatlý dili gülmeyi öðretti gülüþler mahrum yüzüme
kahkahalarým yavrumuz içindir, be Zeynep’im

oysa çok küçükmüþüm ben
o bana annelik ediyor
sevgiye merhamet kesiþmiþ yolumuz
Sevgi deryasýnda büyüyoruz

Sosyal Medyada Paylaşın: