ADI YOK YALNIZLIĞIN!..

/Cinayet mahallinden ayrýlýrken ip uçlarýmý býraktým;
kimse görmedi toparlamaya çalýþýrken daðýlmýþ yalnýzlýðýmý!../

Birdal ERDOÐMUÞ -


I
Þairini kaybetmiþ bir þiirdim
yalnýz / yapayalnýz!..
yüreðimde sen
ve bir önce ki geceye kilitlediðim yalnýzlýðým
kipriklerimin ucuna astýðým suçüstü hüzünlerim
ayrýlýðýn kapýsý önüne býraktýðým düþlerim...

Hüzün alabildiðine keyiftir yüreðimin türkülerinde
yalnýzlýk sancýsýdýr çoðu kez-
düðümünü çözemediðim iç çekiþler!

II
Bir sen kalýyorsun içimde, onca tufandan sonra
dönmeyi bu denli unutan sen...
bense unutmak istiyorum
yasadýþý bir aþkýn kimliðini
kendini rendeleyen bir þairin þiirini...

Yolunu yitirmiþ insanlar gibidir çünkü
anlamýný yitirmiþ sözcükler...

III
Ve kar yaðar Ýstanbul’a
soba zehirlenmesinden bir aile yok olur!..
sokak çocuklarý donar!
kamyon çarpar bir travestiye
bir gazeteci býçaklanýr,
bir þair intihar eder,
akýllarda bir çok soru ve þiir býrakarak...

Kar yaðar Ýstanbul’a
bir iþçi düþlerini döver
’kýzýný dövmeyen bir ana dizlerini...’
kuytulukta bir mülteci aðlar kendini kanatarak!
fahiþeler, feleðe küfrederek karýþýrlar
kentin hoyrat karanlýðýna
bende, ’faili meçhul bir cinayet olurum!..’

’Bulun benim katilimi!..’
’bulun benim katilimi!..’

IV
Ve ’hayat devam ediyor’
kanamaya/kanatmaya
sen bu aþkýn yalanýsýn
ve kederli ömrümün alýnyazýsý...

Sana baksam gözlerinde bir aþk enkazý./
kime baksam, hýzlý voltalar da, intiharýný cebinde taþýmakta..
kime görsem, kýyametini yüzünde taþýmakta..
kime baksam, kendi sularýný kirleten nehir!..

Kimi dinlesem acýklý bir öyküsü, riski az sevmelerde.
herkes biriken köleliðin de ve ortak cinnetler de...

/Aþklarýna yalan sýzmýþ insanlarýn
yalnýzlýklarýna ihanet!
defolu iliþkilerini tutunmak sandýlar
sonrasýný ben bilirim.../

Adý yok, yalnýzlýðýn;
dili yok
dini yok
yasasý
vergisi yok

/Herkesin birbirinin çarmýhý olduðu bir dünyada-
herkes biraz yalnýzlýktýr!../

V
Soygun düzeninde çarkýný döndüren-
silaha ve paraya sahip emperyalist güçler
özgürlüðümüzü zincire vurmuþken
bu yasak akþamlarda seviþelim sevgilim...

Önce cinnet geçiren þiirlerim çýrpýnsýn düþlerinde
sonra el deðmemiþ-
dil uzatýlmasý günah yalnýzlýða mahçup olup-
bu kuduz gecelerde dünyaya gelmiþ olmakla suçlanalým!..

VI
Pimi çekilirken þehvetin
utangaç öpüþmelerime kir birikti;
yine ýskaladým mutluluðu...

Artýk her eylem de bir pankartým, her pankart da bir slogan!..

(’Bir sarsýlmanýn içinizi ýsýtan resmiyim ben
ne perde kapandý, ne de ayakta alkýþlayanlar oldu
selamladým yinede yerlere kadar eðilerek...’)

N’olur;
bana geri verin
þiirlerimi
düþlerimi
gülüþlerimi...

Adý yok, yalnýzlýðýn
dili yok
dini yok
yasasý
vergisi yok!..

Yalnýzlýktan baþka dostu yok yalnýzlýðýn!..


(Birdal ERDOÐMUÞ-ÝSTANBUL - 2006)





Sosyal Medyada Paylaşın: