Hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım.

Hiç bu kadar çaresiz kalmamýþtým.
Terk ettiðin günü hatýrlýyor musun?
Sana sevgim kalmadý artýk,
kafamda bitirdim ben demiþtin! ..
Bu sözleri söylemek bu kadar kolay mýydý?
Nasýlda bir çýrpýda söyleyivermiþtin...
Önce kulaklarýma inanamadým.
Yanlýþ duydum herhalde diye düþündüm.
Nasýl olur? O bunlarý nasýl söyler! ...
Yok hayýr imkansýz, deliriyor muyum yoksa?
Gaipten sesler duyuyorum dedim önce.
Kabul etmek istemedi gönlüm.

Oysa kulaklarým doðru duymuþtu.
Sen söylemiþtin bunlarý.
Hiç bu kadar çaresiz kalmamýþtým.
Sanki zaman durdu
Dünya baþýma yýkýldý sanki.
Bir an gözlerim karardý
Baþým dönmeye baþladý.
Dondum kaldým kaldýrýmýn ortasýnda...
Ne kadar öylece kaldým bilemiyorum,
Kimi insanlarýn ters ters,
Kimilerinin garip garip bakmasýyla geldim kendime.
Beynimin içi boþalmýþtý sanki
Hiç bir þey düþünemiyordum.
Robot gibi, amaçsýzca yürüdüm saatlerce
Nereye gittiðimi bilmeden, düþünmeden.

Þimdi sevdamýz bitmiþti ha! ..
Sen yoktun artýk öyle mi?
Ben senin için dünyaya meydan okurken,
Canýmý bile fedaya hazýrken
Küçük bir kavga yüzünden
Beni terk ediyordun.
Bu kadar mýydý sevgin,
Aþktan anladýðýn bu muydu?
Kendimi savunma hakkýný býrak bir yana,
Son sözümü bile dinlemedin.

Bu kadar acýmasýz olabilir miydin?
Hiç tanýmadýðýn insanlara bile þefkat abidesi sen! ..
Herþeyimsin derdin bana,
Günah olmasa tapacaðým neredeyse derdin
Bende saf saf inanýrdým bu sözlerine.
Oysa acýmadan terk ettin beni.
Ne hallere düþerim, nasýl yaþarým düþünmedin bile...
Beni sensiz, aþkýmý öksüz býraktýn apansýz.

Git! ..
Eðer bu kadar basitse gitmen,
Daha kötüsü olmadan git! ..
Ben bir þekilde yaþarým elbette,
Acýyla kahrolsamda,
Sensizlikten yüreðim buz kesse de
Ýnsanlara olan güvenim sarsýlsa da
Korkup öksüz býraktýðýn aþkýmýzý
Tek baþýma da yaþarým ben.

Ben yeterim aþkýmýza,
Terk ettin diye kýyamam aþkýmýza,
O tertemiz, o saf, o yüce...
Senin tarafýndan olmasa bile
Benim duygularým açýsýndan bu böyle,
En azýndan ben satmadým seni dünya menfatlerine,
ya da ölüm korkusuna yenilmedim.
Sýrtýndan vurmadým seni, bana yaptýðýn gibi.
ölünceye kadar sensizde yaþarým aþkýmý,
Sana raðmen, sana inat, hayata inat! ...

Hayýr nefret etmiyorum senden,
Kýzgýným belki
Ve çok kýrýlmýþ olabilirim
Yine de nefret etmiyorum senden
Bu aþka layýk deðilsen bile,
Senin sayende yüce bir aþkým var artýk.
Ne Kerem, ne Ferhat, ne Mecnun, ne Yusuf...
Belki onlarýnkinden bile yücedir aþkým.

Onlar benden þanslýydý biliyorum.
Kavuþamasalarda hiç olmazsa
Aþklarýna layýktý sevdikleri...
Sevdikleri kadar seviliyorlardý.
Oysa sen bir Aslý, bir Þirin, bir Leyla,
Bir Züleyha kadar olamadýn.
Taþýyamadýn sevdamýzý, korkup kaçtýn.
Ýkimizin taþýmasý gereken sevdamýzý
Yükledin sýrtýma düþünmeden.
Yarýyolda býraktýn beni.

Piþmanlýk mutluluk kadar uzak deðildir,
Piþman olacaksýn biliyorum.
Kimse benim kadar sevemez seni.
Benim gibi sevemez göreceksin.
Geri dönmek istesende dönemeyeceksin.
Gururun engel olacak buna.
Gururunu bile aþamayan sevginle
Yetiþemezsin bana zaten, boþ ver gitsin! ..
Gururunu yensen bile tanýrsýn beni.
Kovulduðum yere gitmem bir daha.
Ve sen kalbinden kovmuþtun beni.
Kapýlarýný ardýna kadar açsanda gönlünün,
Girmem, giremem bir daha...
Mutluluðunu da, acýsýný da
Tek baþýma yaþarým aþkýmýn
Sana raðmen, sana inat, hayata inat.

Fahrettin Petriçli
Sosyal Medyada Paylaşın: