KES GÖBEĞİNİ YORGUN KABUSLARIN
vazgeçmiþ gibi karanlýðýn çöküþünden
koparsa kopsun fýrtýna
sussun isterse daðlarda çaðlayan sesi çaðlarýn
isterse artýk ürkek serçeler þahin kesilsin baþýma
geldi çattý derler ya ahir zaman
koparsa kopsun baþýma kýyamet
son nefesime sýkarken kalleþ mermileri hayat
kýyýsýný kaybetmiþ dalgalar gibi
koy kudursun deniz
kudursun kabuslarý koylarýnda
bu gece yorgun düþüp giriversin koynuma
bezginliðin þarkýsýný söylerken kainat
ve sen yorgunsun düþlerimde
o sancýsý ýsmarlama ruhlara
yüklü kadýnlarýn
kes göbeðini düþlerimden
sal gitsin
puþtluðun kahpeliðin ortasýna
býrak koparsa kopsun kýyamet
öðütür ömrünü aþk
kehribar bir deðirmende dem be dem
nar çatlar ya utanýp o an arýndan
alnýna alnýna vuruken hayat kudurgan düþleri
karanlýðýndan vazgeçer gece
sýzlar vicdaný kendinden geçer gece
iþte böyle vakitlerde býrak
koparsa kopsun arýndan kýyamet
yontulup soyunursun bütün aþklardan
yuvasýna çomak sokulan
yýlan kininde bile sabrýný hadi durma bile
kartallarýn yüzüne düþer
dik yamaçlarda ahvali gecenin
bilgeye sorulmaz iki yüzlülük
cahilin nayhoþ aklýnda kalýr mý sesleniþ
kartal yuvalarýnda koparsa kopsun kýyamet
adýmýn gölgesi aþkýn nehrinde üþür
ve Yaratan düþman beller geceyi
salarken güneþi üstüne
koparsa kopsun kýyamet
kes göbeðini düþlerinin derinden!!!
Sosyal Medyada Paylaşın:
ayşegül gökdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.