ŞEFKAT

Bir duygu ki, mahiyeti belli açýklamasý zor.
Ne acýmak gelir akla ne de gülmek lisana.
Bir ýzdýrap mý?yoksa içine düþülmüþ olan,
Ölüm aný mý? acep hayatýn son deminde,

Tabiat’a bakmak mý?tefekkür’i duygularla
Aslana, ceylana ve daha sayamadýklarýma,
Rabbim dercetmiþ iþte bu cesedin içine
Sen farkýn da deðilsin ruhuna iþleyen bu hale

Aðlamak istiyorum,kainatý inletircesine baðýrarak
Semaya açýlan ellere gözyaþýyla eþlik edercesine
Koþsam yetiþirmiyim?son limandaki gemiye
Bulurmuyum ki o arzuma cevabý mavi derya da

Gelen kara trenin içinde mi?ki acep beni görmeyen
Seslensem iþitir mi?sesimi bu taþ kaldýrýmlarda
Halimden anlamadýmý ki?sessizce gitti karanlýkta
Gitmek peki nereye kadar? ne zamana kadar?

Hayata bakmak,su gibi kývrýlýþýný izlercesine
Aðaca bakmak o kesif topraktan yeþerircine
Fezaya bakmak görmek ile olan farkýný ayýrarak
Bak her yere,kainatýn her demine onu göreceksin.

Verilen rýzk sanki, gel de beni al ye der gibi
O küllü þefkat iyi,kötü,güzel,çirkin demeden
Karþýlýk beklemeden vermek,iþte bu olsa gerek
Hakiki mal sahibini bulmak ona teslim olmak gibi.
Mustafa DOÐAN
Sosyal Medyada Paylaşın: