Dýþarýda yaðmur yagýyor . Sanki kalbimi anlatmak ister gibi... Aglýyor bagýrarak ... Her damlasý ses cýkartarak ... Dökülüyor topraga . Merasimdeymiþ gibi...
Damlalarýn sesini duyuyorum . Gözlerimden dökülen yaþlara benziyor . Tek fark var aramýzda ... Yaðmur birden boþaltýyor üzüntüsünü... Ben yavaþ yavaþ ... Ama yine de benziyoruz . Nede olsa tek bir kiþiye aðlýyoruz .
Seni kalbimde öldürüp Atýyorum cesedini topraða . Kapatýyorum üzerini . Yaðmur ve ben ... Aðlayarak ... Sanki birisinin ölümüne þahit olmuþuz gibi ... Döküyoruz gözyaþlarýmýzý... Sahi ; Sen öldün ya ...
Neden aðlýyor hava diyorum ? Benim aðladýgý mý ? Kalbimin aðladýgýný nerden bildi ? Gece nerden bildi üzüntü mü ? Seni gömerken gördü sanýrým ... Ve oda son görevini yaptý ... Ne de olsa ... Ölenlere son görevini yapmak gerek ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
gamze karabulut Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.