Her sabah göz kapaklarýmý açar açmaz;
Baþ ucumdaki çekmecemi açarým.
Ne yaman sözcükler basmýþ içini, mapusta isyan misali,
Gözlerim görmesede içindeki sýrlarý, her açýlýþýnda iþitir kulaklarým...
Kulaðýma gelen seslerle birlikte fýþkýrmaya baþlar;
Dilimle kalbim arasýna sýkýþmýþ onca sahipsiz sýrlar.
Vicdan-ý merhamet ettirirler durmadan;
Ne yeri, ne yurdu kalmýþ beynimdeki fahiþ saklýlar...
Yolunu kaybetmiþ tüm sýrlar birikmiþ içine,
Her açtýðýmda fýþkýrýr yüzüme sýrlar çekmecemi.
Vasiretsizce boyandý suratým, kayýp sýrlarýn rengine,
Her tablom ihbar etti, gizlice çiziþimi...
Ha birde kalemim vardý evet, kalleþ kalemim,
Mürekkebinde sakladýðým þiirlerimi defterlere döken kalemim.
Unutmadan; Birde baðlamam vardý benim, evet baðlama.,
Tellerinde gizlediðim bestelerimi, ellere çaldýran baðlamam...
Benim birde çerçevem vardý, resimsiz çerçevem.
Ýçinde yüzünü düþürenlerin, maskelerini gizleyen çerçevem.
Birde hayalim vardý benim, olmasý hayal olan hayalim.
Her defasýnda olacaðým diye beni kandýran hayalim...
Göz kapaklarýmda mahsur kalan þahit gözlerimde;
Ebediyen çürümeye mahkum oldu, onca þehit umutlar.
Çekipte açmaya kalmadý hal-i mecalim çekmeceyi,
Kilitlerle evlendi þimdi, çekmecemde ki sýrlar....
SERHAT ERTAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.