Başımı kaldırdım, sanki bir rüyadaydım!

Ne kadar afallamýþtým, demek ki þaþkýnlýk bu diye yakine andým
Onca yaþadýklarým, fevkalade öemseyerek hafýzama koyduklarým nafileymiþ
Bir gerçeðin, hisseden kalbin ve ruhu yetinin, anlamak kabilinde inþirahý farkýn
Halime sudur etmesiyle, filizlenen umutlarýn latif mealine o an muttali olmuþtum






Bir farkýndalýk yaþamak, günlük iþlerden biran kurtulmak gerekiyormuþ
Beni benden alan, zaman zaman acziyet içinde býrakan, koþturmayý marifet sayan
Ve fakat ruhumun en ülvi sedasýný unutturan, kalbimi boþluk içinde býrakan anlar
Ne kadar elzemdi, haniflik için ne kadar bir imdi, oysa aþk halin yekpare demiydi






Dile gelen ne varsa ve lakin tefekkürden ari bir soluksa ne kadar iþe yarardý
Aklý ve izaný, ilimsiz bühtaný, zikredilmeyen aþký hakikati, gül-i sevdayý ve arý
Yola yolcu gerek, adama arif olmak en tabii bir hak, azimet iradeyi vuslatý sanat
Aþk hakikatsiz, ruh sevdayý sultansýz irade arýnmýþ nefisle akleden yarsýz olur mu






Gün niye doðar, güneþ aþka tabi olmasa ne kadar ahenk içinde rahmeti sunar
Gece tefekkür etmek için ruhun sudurunda en nadide bir nazarla kalbi güzel aklar
Anlama muhtaç korkudan nasýl bir rahmet çýkar, aþk ehlini sevdasý gül gibi koklar
Ancak çile meþakkatler bu kavil üzre vuslatý aralar, maksattýz gönlü kim ne yapar






Böyle sýralanýyordu afakýmda açan ve muþtular sunan en zarif bir bahar
Lüzumsuzlukla iþtigal eden, hesabýn rüknünde nefesini tanzim etmeyene ne var
Ha nar ve yahutta nefsi telakkiler içinde insaný sürükleyen bir har bundan ne çýkar
Aþk insanýn kalbinde ve ruhun rahlesinde nefsin tezkiyesinde ilzam olan ilkbahar






Mustafa CÝLASUN

Sosyal Medyada Paylaşın: