Ses ver
kimse barýþtýramaz
beni benle
kör bir uykudan uyandým yine
sen yoksun
aklým saðýr
kalbim suskun...
þehir uyandý
sokaklar utandý
yalnýzlýðýmdan...
sesin yok
asýlý gülüþün
saçýn elin dudaðýn
küsüþün...
bir sevda düþüymüþsün meðer
karanlýk gecelerime umut
senden gelen
ve ne varsa bende kalan
bir yudum kahve
sýcak bir bakýþ
yorgun akþamlarýma ilham
cýlýz bir kuþ misali
çýrpýnarak ölür sevinçler
ve göç eder
tüm ümitler
oysa
sensizliðe aðlamak ister
doyasýya...
bu yorgun ve bahtsýz gözler..
10.02.2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.