Ö F K E L E R İ M

Benim öfkelerim var, zulme karþý aðlayan.
Haksýzlýðýn ateþi, yüreðimi daðlayan.
Bir mazlumun feryadý yakar kalbi, ciðeri.
Zulüm altýn olsa da, olur mu hiç deðeri?
Muhabbetten eser yok, sevgisiz fert ve toplum.
Ta ezelden çizilmiþ, Ýslam’dýr benim yolum.
Suçlu insan arama, suça karþý savaþ aç.
Sevgidir ve saygýdýr, dertli gönül’e ilaç.
Yýllardýr boþ vermiþlik kopardý bizi bizden.
Hayasýzlýk yüzünden, utandýk neslimizden.
Yarýnýn umudunu dün harcayýp bitirdik.
Çaðdaþlaþmak uðruna dinimizi yitirdik.
Ýstilaya uðradý, topraðým, neslim, dilim.
Ya Rab sen yardým eyle sönmesin son kandilim.
Dinmiyor içimdeki öfkelerim, sitemim.
Haksýzlýk ateþinde yanar ruhum, bedenim.
Gaflete dalmýþ ümmet, yazýk iman küllenmiþ.
Pusuya yatan nifak, münafýkta dillenmiþ.
Batýya dönen yüzü, Kur’an’a çevirmeli.
Müslümanlar uyanýp hep el ele vermeli.
Kin biter, nefret biter, dünyamýz nur dolardý.
Münafýðýn nifak’ý, kararýrdý, solardý.
13/08/2007


Sosyal Medyada Paylaşın: