O Asker Bizim Köylüdür

Öpmüþ künyesini boynuna asmýþ,
O yürekli asker bizim köylüdür.
Kahpe tuzaðýnda mayýna basmýþ,
O onur kaynaðý bizim köylüdür.

Dört aylýk askerken unuttu eti,
Soluyor Mehmed’in benzi ve beti,
Yazýlmýþ hep ona üç beþ nöbeti,
O ayazda donan bizim köylüdür.

Kapanmýþ kutunun görünmez içi,
Açarsan bulursun kocaman hiçi,
Çankaya’da asker zenðinin piçi,
Sýnýrda vurulan bizim köylüdür.

Olmadý gözümüz hiç süste püste,
Özümüz müebbet yatar hapiste,
Patronun evladý gezer kampüste,
O daðda çatýþan bizim köylüdür.

Yükselmiþ göklere ateþ ve koru,
Gece gündüz yapar yaþam sporu,
Doktor oðlu almýþ çürük raporu,
O gönüllü asker bizim köylüdür.

Þu daðlarýn coþan seli durulmuþ,
Kuytu köþesine birlik kurulmuþ,
Karanlýkta bir pusuda vurulmuþ,
O yerdeki þehit bizim köylüdür.

Zengin ateþ için muhtaç maþaya,
El yansýnda kendi rahat yaþaya,
Bey çocuðu þoför olmuþ paþaya,
Sýnýrda çatýþan bizim köylüdür.

Yeter Remzi bitir sitemli sözü,
Dayanmaz hiç buna insanýn özü,
Yaðmurun altýnda tetikde gözü,
O þahin bakýþlý bizim köylüdür.

23 - 09 - 2010
Sosyal Medyada Paylaşın: